KOFFIE, CROISANTJE, KRANTJE

Ik kom terug van een dodelijk ongeval waar ik de pers te woord heb gestaan. Een chauffeur van een mestauto heeft de bocht van de A50 naar de A12 vermoedelijk te hard genomen en is op zijn kant gegaan op knooppunt Waterberg. Of het toeval is dat weet ik niet maar dit knooppunt ligt in een waterwingebied. Er dreigt een kleine milieuramp want de bulkwagen is geladen, althans was geladen, met 30 ton gier. De chauffeur was op slag dood. De oorzaak van zo’n ongeval is achteraf niet altijd volledig vast te stellen. Was het de snelheid of was de chauffeur mogelijk afgeleid? Het eerste is wel vast te stellen aan de hand van de tachograaf die dan, als een soort black box, licht kan werpen op een aantal zaken, zoals snelheid, remmen, afgelegde weg en rijtijd. Voor het tweede gegeven ben je afhankelijk van ‘stille getuigen’ zoals een telefoon, een landkaart, een sigaret of wat van voorwerp dan ook die de chauffeur af kan leiden van zijn rijtaak. Als die chauffeur is overleden dan mis je een belangrijke getuige.

Vlak voor de afrit Driebergen zie ik een bestuurder van een Peugeot 307 Break op de rechter rijstrook kort achter een vrachtauto rijden. Ik neem wat gas terug om hem de gelegenheid te geven de vrachtauto in te halen. Het is niks vervelender als je iemand in de fuik rijdt. De Peugeotrijder maakt van deze geste geen gebruik. Zou dat komen omdat ik in een opvallende politieauto rij of is er iets anders aan de hand. De man heeft mij helemaal niet gezien! Hij zit op z’n gemak de krant te lezen! Nou ja krant: zo’n gratis treinkrantje dan. De man heeft op een gegeven moment door dat hij bekijks heeft en legt verschrikt zijn krant terzijde. Ik besluit om de man mee te nemen naar de afrit Driebergen. Onderaan is een mooie veilige stopplaats. “Helemaal fout’, roept de man als ik het rechter portier opentrek. Ik krijg geen eens de gelegenheid om mij voor te stellen. Dat doe ik na zijn opmerking toch. Ik probeer hem uit te laten rekenen hoeveel meter hij overbrugt als hij vijf seconden in de krant kijkt bij 90 km/uur. Dat is lastig als je hier niet dagelijks mee te maken hebt. Honderdvijfentwintig meter en dan is het zicht nog niet eens zo bijster veel als je kort achter een grote vrachtauto rijdt. De man is overtuigd, was eigenlijk al overtuigd, want de krant lezen achter het stuur kan natuurlijk niet. Als ik een blik werp in zijn auto zie een aardig stukje huisvlijt op het dashboard gemonteerd. Hij heeft uit triplex een plateau gemaakt met twee gaten waarin twee bekertjes geplaatst kunnen worden. ‘Leest u ’s ochtends tijdens het rijden ook de krant onder het genot van een kopje koffie en misschien wel met een croissantje?’ kan ik niet laten. ‘Nee een krantje met croissantje is er niet bij, maar het genot van een kopje koffie maakt wel deel uit van mijn rit in de ochtendspits.’ Ik vertel hem van het ongeluk waar ik zojuist vandaan kom. Hij had daar ook last van gehad. Hij stond in de file gestaan en moest omrijden omdat het knooppunt was afgesloten. ‘Een kleine afleiding kan u fataal worden. U hoeft maar even de hete koffie op uw broek te knoeien en dan het gevolg daarvan niet te overzien. Of er moet door een noodsituatie plotseling uitgeweken worden. Dat gaat niet met één hand. Zet je dan gauw het kopje koffie weg, of laat je die vallen? Kostbare seconden gaan verloren. Dat lijkt mij zo’n kopje koffie niet waard en wie vertelt het thuis. Ja juist wij!’ Als ik om de auto heenloop dan blijkt dat het niet zo best is met de bandjes. Typisch zo’n leaseauto waar de leasemaatschappij de garagehouder tot de laatste druppel heeft uitgeknepen en ook nog eens probeert te besparen op onderhoud. De man bedankt mij voor het onderhoud. De banden daar gaat hij direct achteraan. Het kopje koffie ’s ochtends tijdens het rijden opgegeven daar moet hij nog even over nadenken. Het is al zolang goed gegaan!