WIE NIET SLIM IS ...

Na de surveillance tanken we soms in Driebergen. De afspraak is om de auto altijd afgetankt weg te zetten. Dat geeft voor de volgende berijder geen verrassingen. Na het tanken rijden we onze onopvallende Ford Mondeo Station door een mooie lommerrijke laan in Driebergen. De videocamera loopt nog steeds ondanks dat we over een paar minuten binnenlopen. Langs deze laan ligt een vakschool voor autohandel die net uitgaat. De auto’s voor de school staan met de neus in de rijrichting en zou een soort Le Mans start kunnen veroorzaken. Dat is echter niet het geval, op 1 bestuurder na. Een Citroen Saxo met Belgisch kenteken rijdt vlot voor ons weg. De motor is nog niet warm gelet op de witte rookpluim uit de uitlaat. De bestuurder rijdt vlot langs zijstraatjes van rechts. Als hier een auto uitkomt dan komt de Saxo niet tijdig stilstand. Aan het einde van weg maakt de weg een bocht naar rechts. Even verder is een mevrouw haar auto aan het keren. De bestuurder rijdt er rakelings met hoge snelheid langs en neemt de binnenbocht naar links op de volgende kruising. De snelheid wordt steeds meer opgevoerd terwijl we nog in de bebouwde kom van Driebergen rijden. We rijden Driebergen uit. Ter plaatse geld een maximum snelheid van 60 km/uur. Aan het einde van deze weg staat onze digitale snelheidsmeter op 140 km/uur. De bestuurder slaat rechts af en we besluiten om een stopteken te geven. Op deze weg mag je ook niet harder rijden dan 60 en is bochtig met een flinke sloot aan de linker kant. De bestuurder ziet het stopbord in spiegelschrift kennelijk niet en blijft gas geven. Op de verkeersdrempels komt de auto bijna los. Fietsers passeert hij met hoge snelheid. Bij de onoverzichtelijke bochten neemt hij bijna geen gas terug. Kennelijk ziet de bestuurder het stopbordje nu wel en brengt zijn auto abrupt tot stilstand. De gemiddelde snelheid bedroeg op dit stukje 115 km/uur. Voldoende voor de invordering van het rijbewijs. ‘Die heb ik niet bij me’ verklaart de man met een Brabants accent. “Die ligt op mijn kamer hier vlak om de hoek.’ We besluiten om even mee te rijden, dan hebben we het rijbewijs en zijn we de auto meteen kwijt. 

"Het rijbewijs ligt toch thuis in België", verklaart de aspirant autoverkoper. Zijn ouders zijn vermoedelijk naar het belastingvriendelijke klimaat van België verhuist. Ik doe een rijbewijscontrole, waaruit blijkt dat hij een geldig Nederlands rijbewijs heeft. "Die is bij deze ingevorderd. Het rijbewijs moet je bij mij inleveren. In de tussentijd en tot aan het moment dat de officier van justitie een beslissing neemt over de teruggave van het rijbewijs mag je geen auto meer rijden", deel ik de jongeman mee. Hij bevestigd de afspraak en zal dinsdag het rijbewijs in komen leveren. Ik stuur hem voor de zekerheid ook nog een brief met daarin de mededeling over de invordering. Die dinsdag verschijnt hij niet. Ik ga woensdag naar de vakschool en vraag of ik de directeur mag spreken. Ik vraag of ik een van zijn leerlingen mag spreken. Dat mag, maar dan wil hij graag eerst de reden weten. Ik stel voor dat hij even naar de beelden komt kijken van zijn pupil. Na veel oh’s en ah’s zegt hij dat ik de leerling vanmiddag op zijn kamer kan spreken. Ze hebben vanochtend repetities en die wil hij niet verstoren. De directeur is blij en niet blij. Blij omdat hij kennis neemt van het rijgedrag van zijn leerling. Niet blij omdat er regelmatig klachten binnenkomen van het rijgedrag van de studenten. De studenten tekenen dan ook een overeenkomst waarin ze plechtig beloven zich in ieder geval in Driebergen en omgeving zich aan de verkeersregels houden. Bij niet naleving van deze overeenkomst volgt een schorsing van een week. De jongeman trekt wit weg om zijn neus als ik de kamer van de directeur binnenkom.

Ik val meteen met de deur in huis: ”Waarom ben je gisteren niet op onze afspraak gekomen?” ‘Ik heb een advocaat in de arm genomen en hij vond het allemaal onduidelijk. Zijn advies was om het maar even af te wachten wat er zou gebeuren.’ Niet zo’n bijster slim advies’ opper ik: "maar nu wil ik toch graag je rijbewijs.” De jongeman haalt uit zijn borstzak een gloednieuw op zijn naam gesteld Belgisch rijbewijs! Afgegeven op de vrijdag na de overtreding. "Is dit ook een advies van de advocaat", vraag ik met enige verbazing. "Niet zo’n slim advies, want we mogen alle nationale rijbewijzen innemen!" Hij kijkt enigszins beteuterd. Bij het uitschrijven van een bewijs van ontvangst vermand hij zich weer een beetje: ’Hebben jullie geen voorbeeldfunctie. Jullie mogen toch ook niet te hard rijden.’
"Als er iemand hier een voorbeeldfunctie heeft is dan is dat de toekomstige vertegenwoordiger van de auto-industrie en die zit hier tegenover mij nietwaar?", troef ik hem af. ‘Ik doe deze opleiding wel, maar dat was meer omdat ik niet wist was ik anders moest doen. Het is maar de vraag of ik dit afmaak.’ Stoere stelling voor een opleiding die op jaarbasis 25.000 euro kost zonder enige vorm van subsidie. Arme ouders!? De officier van justitie besluit om het rijbewijs bij zich te houden tot aan de terechtzitting over 4 maanden. De student is niet tegen deze beslissing in bezwaar gegaan.