MEESTEROPLICHTER

We werken volgens een twee daags dienst systeem. Twee dagen werken, twee dagen vrij is het jaarlijkse schema. We beginnen de 1e dag om elf uur met sport, daarna lunch, wat administratie en om half drie de briefing. Om drie uur rijden we weg vanuit Driebergen en overnachten op een aangewezen overnachtingadres langs het opgegeven traject. De volgende dag start de surveillance om 7 uur om na 12 twaalf uur weer binnen te lopen in Driebergen. Wij staat gepland voor traject ‘V’ (Veluwe). Ons rustadres is Hotel Waanders in Staphorst. Een prima adres en met een uitstekend ontbijt. We rijden op de rijksweg A28 en nemen nog even een parkeerplaatsje mee om niet te vroeg binnen te lopen. “De centen van de baas zijn ook bij ons niet van blik”. Het is duister, maar gelukkig volle maan. De Veluwe staat bekend om overstekend wild, dus het is raadzaam om daar qua snelheid rekening te houden. Een BMW met een Frans kenteken passeert met hoge snelheid de parkeerplaats. De bestuurder heeft ons niet gezien. We klokken hem voor ruim 140 km/uur, terwijl er een algemene maximum snelheid geldt van 100 km/uur. Op de Veluwe met een dergelijke snelheid rijden in het donker met overstekend wild is geeft voldoende motivatie om over te gaan tot het bekeuren van deze bestuurder. In het voorbijrijden zet mijn collega vast de richtingaanwijzer aan voordat we voor de bestuurder gaan rijden. Wij zijn dan al voorstander om bij verplaatsing van rijstrook zowel naar rechts als links richting aan te geven. Later (in 1991) is dit door de wetgever overgenomen in de Reglement Verkeersregels en Verkeerstekens. Bijkomend voordeel is dat ik goed zicht heb op de bestuurder: Een man met kort krullend haar. Naast hem een dame met lang blond haar. De bestuurder reageert abrupt om het bordje “Stop Politie”. Hij brengt zijn auto direct tot stilstand op de vluchtstrook. Tijdens ons achteruitrijden zie ik dat de verlichting van de BMW van dimlicht op stadslicht gaat. Ik vermoed dat het contact is uitgezet. De auto staat dus stil. Even later gaan de dimlichten weer en komt de auto op ons afrijden en stopt achter ons in de berm. Achter het stuur zit de blonde dame, met de man ernaast! Ze hebben dus gewisseld. Ik vraag van beiden het rijbewijs. Ze hebben ten slotte allebei gereden. De man is het er niet mee eens. ‘Ik heb toch niet gereden?,’ vraagt hij verbaasd. ”Sterker nog, u hebt niet alleen gereden maar ook nog eens te hard. Voor die snelheid krijgt u een bekeuring.” Beiden blijven hardnekkig ontkennen dat de rolverdeling vanaf het begin was zoals ik hem aantrof bij het openen van het portier. Ik vraag aan de man of hij bij mijn collega in de auto plaats wil nemen en ik ga naast de jongedame zitten. “Er zitten nogal wat consequenties aan te hard rijden, waarom bent u bereid deze op u te nemen, terwijl u niet te hard heeft gereden. Het kan u uiteindelijk uw rijbewijs kosten”, probeer ik nog. Zij blijft echter ontkennen, maar krijgt een rood hoofd als ik opmerk dat ze in de haast haar schoenen is vergeten. Voor de rechter zitplaats vind ik voorin twee rode pumps. De man zegt tegen mijn collega dat hij Pieter Cornelis Peters uit Maarssen is. Een rasechte valse naam, maar kom daar maar eens achter rond middernacht in Staphorst. Een rijbewijscontrole is niet mogelijk op dat tijdstip. Peters komt niet voor in het opsporingsregister. De vrouw laat wel een rijbewijs zien, maar zij komt ook niet voor in de systemen die op dat moment zijn te raadplegen. De auto is in Frankrijk op haar naam gehuurd. Goede raad is duur. Ik stel voor dat de man mag gaan als hij toestaat dat ik een foto van hem maak. Ik denk dat ik met de naam van de vrouw en de foto van de man voldoende aanknopingspunten heb om het stel later nog een keer te achterhalen als dat nodig mocht zijn. De man stemt in met het maken van een foto en zij verdwijnen weer in de nacht. De week daarop blijkt uit de controles dat Pieter Cornelis Peters inderdaad niet bestaat. Ik toog met de gegevens en foto’s naar Rotterdam. De collega’s van de Herkenningsdienst hebben net een nieuw systeem in gebruik dat het ‘smoelenboek’ vervangt. Op een monitor verschijnen aan de hand van een opgegeven beschrijving diverse, voornamelijk ongure, types. Bij de derde foto is het raak! ‘Dat is ‘m’, roep ik met enige blijdschap. “Wie is het en waar kan ik hem vinden’, vraag ik aan de rechercheur. Johannes M  staat gesignaleerd voor een onherroepelijke gevangenisstraf van één jaar voor verzekeringsfraude in verband met opzettelijke brandstichting. ‘We zijn gestopt met het opnemen van aangiftes tegen deze meneer. De teller staat op ruim honderd onopgeloste zaken waarbij hij vermoedelijk is betrokken. Hij is onder andere getrouwd met een vrouw in een duur restaurant in Rotterdam. Die rekening heeft hij nooit betaald. Zijn ex is naarstig naar hem op zoek voor de betaling van de alimentatie. Als je hem hebt dan willen wij hem graag hebben.’ Een meesteroplichter dus, die de hele wereld om zich heen voor de gek houdt inclusief ondergetekende.